அகம் போன போக்கில்...

ஃபண்டாஸ்டிக்கோ... ர்ரொமாண்டிக்கோ... ப்யூட்டிஃபுல்... வுண்டர்ஸ்ஷோஉன்... வெனிஸ் நகரக் கால்வாயில் மிதந்து கொண்டிருந்த கொண்டோலாக்கள் பேசிய மொழிகளினூடு நித்யாவின் குரல் அமிழ்ந்து மெதுவாக ஒலித்தது... 

”நான் காசிக்குப் போலாம்னு இருக்கேன் சார்..”.. செல்ஃபோனை.. இடது காதுக்கு மாற்றினாள்... 

”ம்ம்... வேணாம்... யூ காண்ட் ஸ்டாண்ட் இட்...”

நேப்பியர் பாலத்தில் கூவ நதியின் நாற்றத்திற்கு இயல்பாக்கம் அடைந்திருந்த நாசியில் கை வைத்து கண்ணாடியைச் சரி செய்தவாறே நடந்து கொண்டிருந்தார் வெங்கட்ரமணி.... 

”வெல்... ஐ வாண்ட் டு ஸ்டே தேர்...”

”கிழிஞ்சது போ...”

மனம் விசித்திரம்... வாழ்க்கையின் பாதி நாள் ஐரோப்பாவில் கழிந்திருக்கிறது... சுத்தம்.. அழகு... நேர்த்தி இவைக்கெல்லாம் உடலும், மனதும் பழக்கப்பட்டிருக்கிறது... அடிக்கடி விரும்பும் தனிமையும், அமைதியும் வாய்த்திருக்கிறது... எல்லாம் மிக நன்றாக ஆனால் மிக மிக மேலோட்டமாக இருக்கிறது.. எதுவும் ஒட்ட மறுக்கிறது.. 

திருவிழாவில் தொலைந்த குழந்தை... பஞ்சு மிட்டாயை நீட்டினாலும்.. பார்பி பொம்மையை நீட்டினாலும்.. தட்டி விட்டுக் கண் மூடி..  அம்மா... அம்மா என்று வீறிடுவதைப் போல்... மனதிற்கு அண்மையானவற்றையே அது தேடிக் கொண்டிருக்கிறது.. 

"காசி தெரியுமா உனக்கு..? கங்கையைப் பார்த்தா வயிறு எரியும்..”.. வெங்கட்ரமணியின் குரல் எங்கேயோ கேட்டது.. 

..காசி... ஏதோ ஒரு டாக்குமெண்டரி எப்பவோ பார்த்த நினைவிருக்கிறது... ’நான் கடவுளில்’ பார்த்த காட்சிகள்... மூடிக் கட்டிய பிரேதங்கள்... அடுக்கி மூட்டிய சிதைகள்... உயிருடனும்... உயிரற்றும் உடல் சுமக்கும் கங்கை... அங்கே என்ன இருக்கிறது..? 

”தெரியல சார்... போய்ப் பார்த்தா தெரியலாம்..”

நிஜமாகவே தெரியவில்லை.. சட்டென ஒரு நினைப்புத் தோன்றி.. சில மணி நேரங்களில் வேரூன்றி.. விருட்சமாக மற்ற எல்லாவற்றையும் மறைத்தபடி நின்று கொண்டிருக்கிறது... இதுவும் மாய மான் மாதிரி.. இதோ கொண்டோலாவின் அருகில் தோன்றும் நீர் வட்டம் மாதிரிக் கலைந்து காணாது போய் விடுமா..? நிச்சயமாகத் தெரியவில்லை... 

கொண்டோலாவில் நித்யா பக்கத்தில் ஜென்ம சாபல்யம் அடைந்து விட்ட தோரணையில் உட்கார்ந்திருந்த ரோஸ் கடைக்கண்ணில் தெரிந்தாள்... 

வெனிஸின் கோட்டை மண்டபத் தூபிகளுக்கிடையில் மிதந்தபடி... ’ஓ மை காட் நித்யா...  எய்ண்ட் இட் வொண்டர்ஃபுல்..? ஐ திங்க் ஐ வாஸ் ஹியர் இன் மை லாஸ்ட் பர்த்... டோண்ட் யூ ஃபீல் த ஸேம்..?’... அவள் கேட்டது நினைவு வந்தது... 

’.. இட் ரியலி இஸ் மார்வலஸ் ரோஸ்..’  கட்டட அமைப்புகளும்... அதன் பிரமாண்டமும் பிரமிக்கச் செய்தது உண்மைதான்... ஆனால்  போன பிறவியில் இங்கிருந்தது போன்ற எந்த நினைப்பும் வரவில்லை... சிவகாமியின் சபதத்தில் சிவகாமி நடனம் ஆடியபோது சேர்ந்தாடிய மனமும்... எங்கோ ஏதோ ஒரு சோழன் போருக்குப் புறப்பட்டால் வெற்றி வேல்.. வீரவேல் என்று புறப்படும் உள்ளும்.. உணர்வும்... எழுத்துகளில் மட்டுமே தெரியும் கோட்டை மதில்களில் ஒட்டி உறவாடும் உயிரும்... இங்கில்லை...  

இதற்குக் காரணம் முன்பிறவிப் பயனா.... அல்லது சிறு வயதிலிருந்தே.. படித்தவையும்... கேட்டவையும்... நாமும் நாம் சார்ந்தவையுமென மூளையின் மூலையொன்றில் சேமிக்கப்பட்டிருக்கும் கதைகளா தெரியவில்லை... சில மனிதர்களைப் பார்த்தவுடன் சட்டென ஒரு நெருக்கம் ஏற்படுவதும்.. சிலரைப் பார்த்த உடனேயே ’விலகு’ என்று தோன்றுவதும்... எதனாலென்று தெரியவில்லை... 

மறு முனையில் பேசிக் கொண்டிருக்கும் ரமணியைச் சில வருடங்களுக்கு முன் யாரென்றே தெரியாது... இப்பொழுது முக்கியமோ... இல்லையோ... எதுவானாலும்... “ரமணி சார் கிட்ட சொல்லணும்..” என்று தோன்றி விடுகிறது... ”காசிக்குச் சென்று பார்த்தாலென்ன..” என்று தோன்றிய எண்ணம் உட்பட... 

”அங்க ஏதாவது குடிசை.. கூடாரம் மாதிரி வாடகைக்கு கிடைக்குமா சார்..” இது ஏன் கேட்டாள் என்று அவளுக்கே தெரியவில்லை... மனம் போன போக்கெல்லாம் போய்க் கொண்டிருக்கிறாளா... அல்லது உள்ளுணர்வின் வழி நடத்தலா... இரு விதமாகவும் சொல்லிக் கொள்ளலாம்... 

 “உன்னை என்ன செய்ய..?”  தலையிலடித்துக் கொண்டிருப்பாரா தெரியாது..

“ம்ம்..”

“குடிசை எல்லாம் வாடகைக்குக் கிடைக்காது... ஃப்ளோட்டிங் பாப்யுலேஷன்.. வீடு கிடைக்கலாம்... என்ன இது..?”

செல்ஃபோன் சூடாகிக் காதுமடல் எரிந்தது... எரிச்சலாக இருந்தது... சற்று விலக்கிப் பிடித்துக் கொண்டாள்.. 

நித்யா முகம் சுளித்ததைப் பார்த்து ரோஸ் சிரித்தாள்... 

“விசாரிச்சு வைங்க சார்...  அப்புறம் பேசறேன்.. டேக் கேர்..”

“அது சரி... பை... டேக்..கே...” சொல்லி முடிப்பதற்குள்.. செல்ஃபோனின் சிவப்புப் பொத்தானை அழுத்திக் கைப்பையில் போட்டாள்... 

ரோஸ் ”ம்ம்..?” என்பதைக் கேள்வியாக்கினாள்... 

”ஐ வாண்ட் டு கோ டு ஸம்வேர் ரோஸ்..”.. முடிவே இல்லாத ஒன்றை இவளுக்கு விளம்பியே ஆக வேண்டுமா.. ஒரு வேளை யாருக்காவது சொன்னால்.. முடிவில் உறுதியாக இருக்கலாமென்ற நப்பாசையா... 

”வாட்... வேர்..?”

“ஸம்வேர் இன் ஏசியா... இன் இண்டியா...”

”ஓ.. ஐ வில் மிஸ் யூ தென்..”

நித்யா மூன்று நாள் விடுமுறையில் போனால்... “ஓ காட்... வாட் வில் ஐ டு வித் அவுட் யூ..” என்று அங்கலாய்க்கும் இவளின் நட்பை அவளும் இழக்க நேரும்... எண்ணங்கள் கிளறும்போதே...”யூ காண்ட் மிஸ் வாட் யூ நெவர் ஹேட்..” கவனம் வந்தது... 

அப்போ காசியும்..?.. ”ம்ம்”.... சில முடிவுகள் மிகச் சில நொடியிலேயே எடுக்கப் படுகின்றன.. எப்பவோ படித்த புத்தகத்தின் தலைப்பு நினைவில் வந்தது... “இட் ஒன்லி டேக்ஸ் அ மினிட் டு சேஞ்ச் யுவர் லைஃப்”.. ரோஸைத் திரும்பிப் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள்... 

”ஐ டூ வில் மிஸ் யூ ரோஸ்..”.. 

(அனைத்தும் புனைவல்ல..)

______________________________________________________________________________