header photo

Monday, December 19, 2011

நிர்ப்”பந்த”மற்ற “நிலை”


குழம்பியிருந்த குட்டையொன்று
மெல்ல நிதானிக்கிறது 
ஒடிந்த இலையொன்று 
ஆடியாடி மெதுவே விழுகிறது
சரசரவென அதை முந்துகிறது
சருகிச் சுருண்டிருந்த ஒன்று 
அடுத்து விழப்போகும் கிளைக்காக
ஆரவாரமின்றித் தயராகிறது குளம் 
காலடியில் வருடிய நீர்க்கரம் பார்த்துச்
சலனமற்றுச் சிரிக்கிறது மரம் 

Friday, December 2, 2011

சுணக்கம்























மழையில்லாக் கார்த்திகை 
இத்தனை வருடங்களில் 
இந்தத் தடவைதானாம் 
உயிரை வாங்குவதாகக் கரித்துக் கொட்டியவர்கள்
உச்சுக் கொட்டியபடி சென்றார்கள் 
கனவிலிருந்து விழிப்பது போல் விழித்தேன் - ஆமாம்
கை பிடித்து வந்து கொண்டிருந்த மழை 
நின்று விட்டதைக் கூட உணராது 
நடந்து கொண்டே இருந்திருக்கிறேன் 

அதனதன் நிமித்தம் எதுவெதுவோ 
நடந்தபடிதான் இருக்கின்றன 
மழையில்லாது நான் நின்றுவிடவில்லை
நானில்லாதும் மழை எங்கோ பெய்து கொண்டுதானிருக்கும்
நீர்வீழ்ச்சியில் விழுவது கூடத் தெரியாது விழும் தூவானமும் 
புவியீர்ப்பு உணராத என்னிரு பாதங்களும் - இன்னும் 
வெறுமனே நடந்து கொண்டிருக்கும் பிற பலவும் போல
இந்த மழையும் மருகி மருகி 
எங்கெங்கோ கரைந்து கொண்டிருக்கிறது

என் நாசியுணர்த்தும் வாசனையில் 
காற்றின் கைகளில் கொடுத்தனுப்பப்பட்ட 
வாசிக்கப்படாத மடலொன்று படபடக்கிறது 
பிரித்துப் பார்க்க அவசியமெதுவுமில்லை 
தெரிந்த செய்திதான் இது 
மடங்கியிருக்கும் குடையை மறக்காது 
மறந்து விட்டுச் செல்ல வேண்டும் 
மற்றதை நேரில் பேசிக் கொள்ளலாம் 

Tuesday, November 15, 2011

வண்ணநிலவனின் வண்ணக்கலவை அல்லது கடற்புரம்

கடல்புரத்தில்
__________________________________________________________


முன்னுரை படித்துவிட்டு அத்தியாயங்களுக்குள் அடியெடுத்து வைப்பது நன்று என்று சொல்லி வைத்திருக்கிறார்கள்... யார் சொல்லி எதை நான் கேட்டிருக்கிறேன்... தான்தோன்றியான எனக்கு எப்போதாவது தானாகவே தோன்றினால் மட்டுமே அதைச் செய்வது வழக்கம்... 

கடற்புரத்தைப் பார்த்ததும் ... “இங்கு படகுகள் வாடகைக்கு விடப்படும்” போர்ட்டையா பார்த்துக் கொண்டிருக்க முடியும்... மணலில் கால் புதையப் புதையக் கிளம்பியாகி விட்டது... 

அந்த மொழி முற்றிலும் வேற்று மொழி போல் தோன்றினாலும்... வாசிப்பதில் எதுவும் சிரமம் ஏற்படவில்லை... ஆச்சரியப்படும் விதமாக... வட இலங்கையில் பாவனையில் இருக்கும் சொற்கள் ஆங்காங்கு சிந்தியிருந்தன... சாரம்.. குசினி... வடலி.... 

அப்பச்சி என்னும் சொல் கூட வட இலங்கையில் உண்டு... ஆனால் அப்பாவின் அம்மாவையே அப்பிச்சி அல்லது அப்பாச்சி என்று அழைப்பார்கள்... இங்கு அப்பாவை அப்பச்சி என்கிறார்கள்.... ஹூம்... 

இப்படியான வார்த்தைப் பிரயோகங்களைப் பார்த்த பின்னும்.. படித்து முடித்ததன் பின்னரே... முன்னுரையைக் கவனமாக ஆராய்ந்தேன்... 

கடலை மையமாக வைத்து புரத்தில் “மணப்பாடு” என்னும் ஊரை வைத்துத் தீட்டியிருக்கிறார்... கடல்புரத்தின் அட்டை ஓவியம் போல... அழகான ”வண்ண”க்கலவை அது... 

1977-இல் முதற் பதிப்பு வெளிவந்திருக்கிறது.... அந்தக் காலகட்டத்தில் இப்படி ஒரு நாவலை இவ்வளவு அநாயாசமாகக் கொடுத்திருப்பது... வண்ணநிலவன்.. அவர்பாலும், அன்பின் பாலும் வைத்த அசராத நம்பிக்கையைக் காட்டுகிறதோ.. என்று அசர வைக்கிறது... 

அட்டைப் புறத்தில் நம்ம சாயாவனம் சா. கந்தசாமியோட முத்தாய்ப்பு... அதை விட எப்படிச் சொல்ல முடியுமென்று தோன்றவில்லை... 

*வாழ்க்கையின் முரண்பாடான அம்சங்களை மிகவும் யதார்த்தமாகவும் தீவிரமாக எதிர்க்க வேண்டிய அம்சங்களை மென்மையாகவும், சாத்தியமே என ஏற்றுக்கொள்லும்படி சொல்கிறது இந்த நாவல். விஷயத்தை விட, சொல்லும் முறையில் அபூர்வமான கலைத்தன்மை பூரணம் பெறுகிறது. இந்த நாவலின் சிறப்பு அம்சமே இதன் பாஷைதான். எதையும் சாதிக்கவல்ல பாஷை இந்த நாவலையும் ஸ்தாபிக்கிறது

இன்னும் பல காலத்துக்கு கடற்புரத்தில் சிறந்த நாவலாக இருக்கும்*

இதைச் சொன்ன சா. கந்தசாமி... ஆரம்பத்தில்... ”கிளர்ச்சி தரும் காட்சிகள் கொண்ட நாவல் அல்ல”.. என்று சொன்னது வாஸ்தவம்தான்... கிளர்ச்சி தரும் காட்சிகள் இல்லாமலிருக்கலாம்... ஆனால்... அங்குள்ள ஒவ்வொரு ஆத்மாவுக்குள்ளும் புரளும் உணர்வுகளையும்... பிலோமிக்குள் புதைந்து போகும் உணர்வுகளையும்... ரஞ்சிக்குள் புதைந்திருக்கும் உணர்வுகளையும்... நீட்டி முழக்கி உருப்போடா விட்டாலும்... அல்லது அப்படி விட்டதனாலேயே... உள்ளக் கிளர்வுகளைத் தடுக்க முடியவில்லை.... உணர்ச்சிகளைக் கண்ணீரில் கொட்டி அழவும் முடியவில்லை... 

கடல்புரத்தில்... ஒரு விதமான அவஸ்தை... தேவையான அவஸ்தை....

Thursday, November 10, 2011

யாருமில்லாமலில்லை











கண்ணாடிக்கு 
அந்தப் பக்கம் 
இந்த மழை 
கால் மாற்றி
கால் மாற்றி
எனக்காகவே 
காத்துக் கொண்டிருக்கிறது

விடாமல் 
உயிரை வாங்குகிறது 
ஆகிய சலிப்புகள் 
என்னது என்பதை
இன்னும் கொஞ்சம்
உறுதி செய்கின்றன

இளக்காரத்தை 
ஏளனம் செய்தபடி
காலொடிய நிற்கிறது
கனமழை.. 

இன்னும் 
என்ன வேடிக்கை
இருக்கையைப் பின் தள்ளி
எழுந்து கொண்டேன்..