அன்புடன்... விகடன்...

விகடனின்.. முதல் மின்னிதழில்... எனக்கும் ஒரு இடம்... நேற்றைய தினம்... நெகிழ்வாக விடிந்தது... பிரபாகர் அண்ணாவின் இடுகையும்... விகடனின் பக்கமும்... வானம்பாடியின் வழக்கமான பாராட்டும்... மற்றைய அனைத்து.. அன்புள்ளங்களின் அன்பும்...

என்னுடைய தொடர் பார்த்து... ஐயோ பாவம் என்று பரிதாபப் படுபவர்கள் நிறைய... ஆனால் அனுதாபத்தை நான் எப்பொழுதும் வரவேற்றதில்லை... அன்பைப் புறக்கணித்ததும் இல்லை... என்னுடைய உலகம் எப்பொழுதும் அழகானது... நேற்று... உலகம் அன்பு மயமாகத் தோன்றியது... அழகு சற்று மிகைப்பட்டது போலத் தோன்றியது...

நன்றி என்பது வார்த்தை மட்டுமே... இந்த உணர்வை இந்த மூன்று எழுத்துகளில் அடக்க நான் தயாராக இல்லை... 'அன்புக்கும் உண்டோ அடைக்கும் தாழ்'..

நவீன யுகத்தின்
நவ நாகரிகங்களுக்கு
ஈடு கொடுக்க முயன்று
இயந்திரப் பறவையாகி
புயங்கள் கொண்டு
பறக்க எத்தனித்து
குப்புற விழுந்து
காலொடித்துக் கொண்ட நான்..

நொண்டி நொண்டி
நகரங்கள் தாண்டி
நீண்ட பயணத்தின் பின்
மண்வாசனை இன்னும்
கொஞ்சம் மிஞ்சியிருந்த
இரவல் திண்ணையொன்றில்
இளைப்பாறினேன்

துவண்டு விடாதே
தேசம் தொலைத்த
தேவனின் கதியும்
நின்னைப்போல்
நிர்க்கதிதான்
கலைந்து கிடந்த
கேசத்தை வருடிக் கொடுத்த
தென்றல் காதுக்குத் தேனாகி
தேவ கீதம் பாடி...... விட்டுச் சென்றது!

___/\___