மெரீனாவில் ஒரு விழுக்காடு..

நான் மெரீனா கடற்கரைக்கு போன கதைங்க இது..

இந்த விடுமுறை நாளொன்றில் என்னுடைய தோழி ஒருத்தியுடன் மெரீனா கடற்கரைக்கு போகலாம் என்று முடிவெடுத்தோம். அவளுடைய அம்மா, அப்பா சமேதராய், என் தோழியும் நானும் உடன் சென்றோம்.

வீட்டிலிருந்து கிளம்பறப்பவே, இழுபறி ஆகிப் போச்சுங்க. அன்னிக்கு பார்த்து அவங்க வீட்ல ஒரு டெலிவரி. ச்சே ச்சே.. நீங்க நினைக்கிற மாதிரி இல்ல.. ஒரு சோஃபா ஆர்டர் கொடுத்திருந்தாங்க, அவ்ளோதான்! அன்னைக்கு அதை வீட்ல கொண்டு வந்து வச்சுட்டு போறதா சொல்லி, அவங்க வந்து, பொண்ண புகுந்த வீட்ல செட்டில் பண்ற மாதிரி சோஃபாவ அலுங்காம நலுங்காம வச்சுட்டு, கண்ணைத் துடைச்சுக் கொண்டு கிளம்பிப் போனதுக்கப்புறம், நாம கிளம்பி அந்த சென்னை டிராஃபிக் ஜாம்ல மாட்டி மெரீனா பீச்சாண்ட போறப்பவே ஜாம் ஆகி இருந்தோம்.

லேசா இருட்ட ஆரம்பிச்சிடுத்து. இனிமே கடலு எங்க, கரை எங்க, பேசாம கடலை போட்டு.. சாரி.. கடலை சாப்ட்டு போக வேண்டியதுதான்னு நடக்க ஆரம்பிச்சோம். கடல் கிட்ட போக போக தோழிக்கும் எனக்கும் உற்சாகம் தொற்றிக் கொண்டது. தம்பதி சமேதர் ஏதோ ஒரு நேத்திக்கடன் நிறைவேத்த வந்தாப்ல ஒரு தீர்மானத்தோட கரைய குறி வச்சு நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தாங்க.

ஒரு குறிப்பிட்ட தூரம் போனதும் அம்மணி 'சடன் பிரேக்' போட்டு நின்னுட்டாங்க. வேற ஒண்ணுமில்ல தண்ணி இருக்கிற இடமெல்லாம் வழுக்கி விழுந்து, இசகு பிசகா அடிபடுறதே பொழைப்பா போனதால, கொஞ்சம் சாக்கிரதையா தண்ணி எட்டாத இடத்திலேயே நின்னுட்டாங்க. ஐயா அதுக்கும் ஒரு மீட்டர் முன்னாடியே நின்னுட்டாங்க. நாம இதெல்லாம் கவனிக்காம, கடல் அலையுடன் மல்லுக் கட்டிக் கொண்டிருந்தோம்.

தோழி அடிக்கடி பின்னால் திரும்பி, "யம்மா வாங்க, யம்மா வாங்க" என்று கூவிக் கொண்டிருந்தாள். அம்மாவும் சளைக்காம சப்பாணி பாஷைல "நான் மாட்டேன் போ" என்று கிளிப்பிள்ளை பாடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாங்க. நேரமாச்சு, இனிமே கிளம்ப வேண்டியதுதான்னு கிளம்பவும், தோழி "லாஸ்ட் ட்ரை" என்று அவள் அம்மாவ கூப்ட, அதிசயமா அவங்க அடி மேல் அடி எடுத்து வச்சு முன்னால வரவும் சரியாக இருந்தது.

விதி யாரை விட்டது! பாவம் அம்முனி வந்து நின்னு அரை நிமிஷம் கூட ஆகி இருக்காது இசகு பிசாகா ஒரு அலை வந்து, காலை வாரி விட்டுடிச்சுங்க. நாம அங்க இங்க கால வச்சு சமாளிச்சுக்கிட்டு பார்த்தா இந்த அம்மணி, பப்பரப்பேன்னு, சினிமால எல்லாம் காட்டாத ஒரு கோணத்தில அலங்க மலங்க விழுதுங்க. அடி ஆத்தீன்னு கைய புடிச்சு தடுத்து நிறுத்தலாம்னு நான் இந்தப் பக்கம், பொண்ணு அந்தப் பக்கம்னு புடிச்சு தூக்கறோம், அலை விடுவேனான்னு நம்மளையும் சேர்த்து இழுக்குது. யப்பேன்னு அலறி அடிச்சுக் கொண்டு அம்மணி விழுந்தே போச்சு. நாம போனாலும் பரவால்ல அம்முனிய விடப்டாதுன்னு முழங்கால்ல உக்காந்து, தண்ணில முழுகுற தலைய தேடிப் புடிச்சு தூக்கி, மேரி அம்மா ஜேசு பேபிய ஏந்தி வச்சிருக்கிறாப்ல, தலைய ரெண்டு கைலயும் ஏந்திக்கிட்டு... விடாம பிடிச்சு இழுத்துக் கொண்டிருந்த அலை கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்க, தோழியும் நானும் சேர்ந்து அம்முனிய கரை சேர்த்தோம்.

ரொம்ப அக்கறையா அந்த இருட்டில ஃப்ளாஷ் இல்லாம போட்டோ எடுத்துக் கொண்டிருந்த ஐயா, ரொம்ப ரொம்ப லேட்டா சுதாரிச்சு கையிலிருந்த வாட்டர் பாட்டில் கொண்டு வந்து நீட்டினார். அரை மயக்கத்தில் 'நான் விழுந்துட்டேன்', 'நான் விழுந்துட்டேன்'ன்னு விடாம சொல்லிக் கொண்டிருந்த அம்மாவ தண்ணி குடிக்க வச்சு ஒரு நிலைக்கு கொண்டு வர்றதுக்குள்ள போதும் போதும்னு ஆயிடிச்சுங்க.


இந்தியன் கிரிக்கெட் டீம் ரன்ஸ் எடுத்த மாதிரி, சாதிச்சிட்டோம்டின்னு தலைய நிமிர்த்திக் கொண்டு நின்ன நம்மளுக்கு வந்திச்சுங்க ஒரு சோதனை. அம்மணி சாதாரணமா(?) பேச ஆரம்பிச்சதும் கேள்வி மேல கேள்வி அடுக்க ஆரம்பிச்சாங்க பாருங்க.. :((.. யப்பே இதுக்கு அலை கிட்டயே மல்லுக் கட்டி இருக்கலாம்னு தோணிச்சுன்னா பார்த்துக்குங்க:

பொண்ணு கிட்ட: ஏண்டி நான் விழுந்தப்போ நீ கால் மாட்டில இருந்தியா, தலை மாட்டில இருந்தியா? (கை மாட்டில இருந்தோமுங்க.. எந்த நேரத்ல என்ன கேள்விடா சாமி..) டயர்ட் ஆகி கொஞ்சமா வாட்டர் சாப்டலாம்னு ஆரம்பிச்சிருந்த நான் முடியாம.. தூன்னு துப்பிட்டு அடக்க மாட்டாம சிரிக்கறேன்.

இவ ஏன் சிரிக்கிறா? (சத்யமா முடியலீங்க..)

கொஞ்சம் அவகாசம் கொடுத்து திரும்ப வாட்டர் சாப்டலாம்னு ஆரம்பிக்க, அவங்க "ஏண்டி நான் விழுறப்போ உங்கப்பா என்ன பண்ணிக்கிட்டிருந்தாரு?" (திரும்ப வாயிலிருந்து தண்ணீரை துப்பி விட்டு.. ) "போட்டோ எடுத்துக்கிட்டிருந்தாருங்க.." என்று மாட்டி விட்டேன்.

"ஏண்டி எப்டிடீ விழுந்தேன்?"
பொண்ணு பொறுக்க மாட்டாம "சும்மா பப்பரப்பேன்னு விழுந்தாம்மா"
"என்னடி நக்கலா?"
"அதொண்ணுமில்லம்மா உனக்கு தண்ணில கண்டம்னு நினைக்கிறேன்.. "
அம்மணி சீரியசாகி "ஆமாம்டி நானும் அப்டித்தான் நினைக்கிறேன்"
"ஐயோ.. இப்போ தண்ணிக்கு கண்டமா.. உனக்கா?"
"ஏண்டி அப்பா என்ன போட்டோ எடுத்துக் கொண்டிருந்தாரா நான் விழுந்தப்போ"
"ஐயோ கொஞ்சம் நிறுத்துறியா, அந்தாள டெஸ்ட் பண்றதுக்குன்னே விழுவியா நீ?"
அம்முனி கழுத்த தடவி செயின கைல எடுத்துப் பார்த்து "நல்ல வேளை செயின் போகல"
"ம்க்கும், கழுத்து போகலையேன்னு சந்தோஷப்படு"

இப்டியே நீண்டு கொண்டு போன விடையில்லாக் கேள்வி காருக்குள் ஏறி உக்காந்ததும், டிரைவருக்கு மேட்டர் தெரிய வேண்டாமே என்றோ என்னமோ கொஞ்சம் மட்டுப் பட்டது. ரெண்டு நிமிஷம் கழிச்சு "இல்லைடி, நான் அன்னிக்கு விழுந்தப்பவும் இந்தப் புடவைதான் கட்டி இருந்தேன், புடவைதான் சரியில்ல" (ஆ, கண்டம் தண்ணில இருந்து புடவைக்கு மாறிடிச்சுடா! நல்ல வேளையாக நான் காருக்குள்ள வாட்டர் சாப்டல)

இனிமே முடியாதுடா சாமின்னு இருக்க, அம்மணியே அந்தப் பேச்சுக்கு ஒரு முடிவு கட்டினாங்க.. "யார் கிட்டயும் சொல்ல வேணாம் இது பத்தி, நம்மளுக்குள்ளயே இருக்கட்டும்". நான் ரொம்ப சாதுவாக "ஏனுங்க இந்நேரம் தினத்தந்தில எல்லாம் போட்டிருப்பாங்களே". அவங்க என்னை முறைச்சு "உனக்கு நக்கலா இருக்கா?". நான் பயந்த மாதிரி "இல்ல இல்ல, சாரி.. ஓ.கே. இங்கயே இதுக்கு ஒரு ஃபுல்ஸ்டாப்" அப்டின்னேன்.

கொஞ்ச நேரத்ல அம்மணியின் போன் சிணுங்கியது. அமெரிக்கால இருந்து அவங்க பையன் கூப்பிட்டிருந்தான். இவங்க சொன்ன முதல் வார்த்தை "நான் விழுந்துட்டேன்டா"! இதுக்கப்புறமும் எப்டிங்க நாம சும்மா பார்த்துக்கிட்டு இருக்க முடியும்? "சரிதான், நியூ யார்க் டைம் பெஸ்ட் செல்லர் ஆயிடும், இப்டியே லோக்கல்லயும் இவங்களே வித்துடுவாங்க, இந்த லட்சணத்தில மத்தவங்கள சொல்ல வேணாமாம்" னு நொடித்துக் கொண்டு, கையில் இன்னமும் குடிக்காம வச்சிருந்த வாட்டர் பாட்டலை திறந்து, நிதானமா வாட்டர் சாப்ட ஆரம்பித்தேன்.

______