சின்னச் சின்ன சிந்தனைத் துளிகள்...

மெச்சூரிட்டி.. மெச்சூரிட்டின்னு சொல்றாங்களே.. அது என்ன?

சின்னஞ் சிறு வயதில்.. "எங்க வீட்ல ஒரு குட்டி ஏரோப்ளேன் இருக்கு... ஸ்விட்ச் போட்டா... ரொம்ப தூரம் பறந்து போயிட்டு என் கிட்டயே வந்துடும்" போன்ற குழந்தைப் பிள்ளைத் தனமான அண்டப் புளுகுகளை மூட்டை கட்டி வைத்த போது கொஞ்சம் பெரிய மனுஷித் தன்மையை உணர்ந்தேன்.

பற்பசையின் டியூப்பை கவனமாகக் கையாளும் என் தாத்தா, பாட்டியின் டெக்னிக் அறியாது, தாறுமாறாகப் பிதுக்கிச் சாப்பிட்டு, பற்பசை வாசனை வாயில் இருக்கும் போதே "பற்பசை டியூப்பை அடியிலிருந்து பிதுக்க வேண்டும்" என்று ஒன்றும் தெரியாதது போல் விஷமமாகச் சொன்ன தாத்தாவின் குரலில், மகா தப்பு பண்ணி விட்டோம், இனிமே பண்றதில்லை என்று சபதம் பண்ணி, திருட்டுத் தொழிலுக்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்த போது இன்னும் கொஞ்சம் வளர்ந்து விட்டதாக நினைப்பு வந்தது.

கொழுக்கட்டையை சாப்பிட மட்டுமே தெரிந்திருந்த என்னிடம், கொழுக்கட்டைக்கு பிசைந்த மாவில் ஒரு உருண்டையை நீட்டி, சரியாக இருக்கிறதா பார் என்று கேட்ட பாட்டியிடம், திகைப்பை மறைத்து பெரிய மனுஷி தோரணையில், 'சரியா இருக்கு' என்று பெருமையாகச் சொன்ன போது நிறைய பொறுப்பு வந்து விட்டதாக ஒரு பிரமை தோன்றியது.

ஊர்ல பசங்க ஏதேதோ சினிமாப் பாட்டை விசில் அடித்தபடி சுற்றி வந்தபோது, 'நம்ம கிட்டயேவா.. காதல் எவ்ளோ கொடுமையானதுன்னு பெரியவங்க சொல்லி இருக்காங்கல்லன்னு' இருந்த போதும், காதலில் விழுந்தவர்களுக்கு பாட்டியாகி, 'வேணாம்டி'ன்னு இலவச ஆலோசனை வழங்கிய போதும், ரொம்ப ரொம்ப மெச்சூரிட்டி வந்து விட்டதாக நினைத்துக் கொண்டேன்.

பட்டி மன்றங்களில் மேற்கத்தயர்கள் நாகரிங்கள் கிழிபடும் போதும், நம் நாட்டுக் கலாச்சாரம் எவ்வளவு மேலானது என்று கேட்கும் பொழுதும், மேற்கை நோக்கி முகம் சுழித்து, காலடி மண்ணை பெருமையுடன் பார்த்த போதும், கையில்லா சட்டையுடன் செல்லும் அடுத்த தெரு அக்காவை வேற்றுக் கிரகத்து வெங்காயம் மாதிரிப் பார்த்த போதும், பெரிய மனுஷித்துவம் சற்றுத் தூக்கலாகத் தெரிந்தது.

பார்வை வட்டம் சற்று அகலத் தொடங்கிய போது, பார்வைக் கோணமும் பாரிய விகிதத்தில் மாறத் தொடங்கியது. காதல் ஒன்றும் கெட்ட வார்த்தையல்ல என்று வலிக்க வலிக்க அனுபவம் கற்றுத் தந்தது. எல்லாருக்கும் தனி மனித சுதந்திரம் உண்டு, அவரவரின் நடை, உடை, பாவனையை மாற்ற நாம் யார் என்ற கேள்வி வந்தது. என் விருப்பத்துக்கு ஏற்றபடி மற்றவர்கள் இருக்க வேண்டும் என நினைப்பது எவ்வளவு அபத்தம் என்று தோன்றியது.

மேலைத்தேயர்கள் நாகரிகம் ஒன்றும் நாறிக் கொண்டிருக்கவில்லை, உன்னதமான ஒரு புரிதலில், அவரவர் வாழ்க்கையை 'உண்மையாக' வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற உண்மை தெரிய வந்தது. அவர்களின் வாழ்க்கையை 'சின்னஞ் சிறிய' ப்ரியா பார்வையில் மற்றவர்கள், 'ச்சீ ச்சீ' என்று விமர்சனம் செய்யும் பொழுது, அவர்களின் பார்வைக் கோணத்தையும் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

ஆணுக்கும் ஆணுக்குமான காதலையும், பெண்ணுக்கும் பெண்ணுக்குமான காதலையும் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. பின் லேடனின் எண்ண ஓட்டங்கள் என்ன என்று யோசனை வருகிறது. இதையெல்லாம் தாண்டி, கோபம், கவலை, சிரிப்பு, வெறுப்பு எல்லாமே வந்து வந்து போகிறது. இந்த அண்ட சராசரத்தில் பூமிப் பந்தே ஒரு புள்ளியாம், நாம் எங்கே? என்ற உண்மை தெரிகிறது.

தற்சமயம், இதுதான் மெச்சூரிட்டியா? சிறு வட்டத்திலிருந்து, பெரிய வட்டத்திற்குள் நுழைந்து இருப்பிடம் தொலைப்பதை விட, சிறு வட்டத்திலேயே உழண்டு கொண்டிருந்து விட்டு, இறந்து போவது மேலோ என்று யோசனை ஓடுகிறது. இன்னும் ஐந்தோ, பத்தோ வருடம் கழித்து இது எல்லாமும் கூட சிறுபிள்ளைத் தனமாகத் தோன்றக் கூடும், அப்போ எப்படி இருப்போம் என்று பார்க்க மிகவும் ஆவலாக இருக்கிறது. உங்களுக்கு எப்படி? இது படித்து முடிக்கிறதுக்கு முன்னாடியே வாழ்க்கை வெறுத்திருக்குமே..!

வாசகப் பெருமக்கள் தலையைப் பிய்த்துக் கொள்ள வேண்டாம். நான் இன்னும் சந்நியாசினி ஆகி விடவில்லை. ராகுல் காந்தியின் இளைஞரணியில் சேர எனக்கு இன்னும் வயதுத் தகுதி இருக்கிறது. =)

______